In Waddinxveen, stad die ooit zag ons bloeien,
Zes heren, diep in vriendschap gegroeid.
Veertig jaar sinds ze studeerden met flair,
't Leven nam draaien, elkeen ging zijn eigen baar.
Nu samengekomen, bijeen in grandioos festijn,
In een top restaurant, zwelgen in herinneringswijn.
Het weerzien warm, de lachlijnen dieper gegrift,
Elke anekdote en grap krijgt een extra shift.
De glazen klinken, het diner is verfijnd,
Chef-koks ontvouwen kunsten, smaak verbindt.
Zo teren zij op spijzen, treffend en puur,
Omhuld door gezelligheid, in dit late uur.
Het geroezemoes, de kracht van de band,
Een broederschap, onzichtbaar verwant.
Veertig jaar verstreken, maar hier blijkt de tijd,
Slechts een bedrieger in hun eeuwigheid.
Gelach vult de ruimte, het verleden herleeft,
Hun kwajongensstreken, die nooit iemand vergeeft.
In kostuums nu, maar jongens in hun ziel,
Met elk verhaal dat iemand anders biel.
Er is de advocaat, wiens grappen echoën in de zaal,
De ingenieur, wiens technische taal,
Bijt met humor, scherp en onverwacht,
De dokter lacht, de oplossing verzacht.
De professor, wiens woorden zorgvuldig wegen,
Vindt zijn match in de handelaar, nooit verlegen.
En ten slotte de kunstenaar, wiens oog voor pracht,
Het plaatje compleet maakt, met onverwachte kracht.
Daar bij dat top restaurant in Waddinxveen,
Wordt geschiedenis gedeeld, altijd fris altijd groen.
Die lachsalvo's overbruggen de jaren ongestoord,
Als bewijs dat echte amiciteit nooit echt verdwijnt of smoort.
Door levens getekend, verhalen verspiegelt en mild,
Voortgedreven door nostalgie, hartstochtelijk en wild.
Zij zijn de getuigen, zij dragen de tijd,
Van een vriendschap onbreekbaar en altijd bereid.
En als de avond valt, de maan de hemel verft,
Herinneren zij zich hoe vriendschap weerwerkt.
In Waddinxveen gevonden, bij 't samenzijn,
Bewezen dat broederschap eeuwig kan zijn.